Rozdział 37

* EMILY *

  Moje serce zaczęło szybciej bić, z mojej głowy wyparowały wszystkie myśli. Moim ciałem zaczęły targać dreszcze. Jedynymi emocjami jakie czułam były strach i panika, która rosła z sekundy na sekundę. Moje oczy wbrew mojej woli wpatrzone były w JEGO twarz. W twarz osoby przez którą przeżyłam największy koszmar mojego życia. W osobę, która sprawiła, że zwątpiłam w uczucie jakim jest miłość, w samą siebie.
W jego oczach widziałam ogień nienawiści i wściekłość, jego usta uformowały się w pewnym siebie uśmiechu, który pojawiał się zawsze kiedy wiedział, że ma nad nami przewagę i nikt nam nie pomoże. Zrobił krok w moją stronę, a moje ciało zareagowało tak samo jak zawsze - odsunęłam się i skuliłam. Spojrzał na mnie oczami pełnymi pogardy. Uderzył mnie w twarz po czym złapał za ramię wyciągając z pomieszczenia w jakim się znajdowałam. Moje ciało odmawiało posłuszeństwa. Gdy wrzucił mnie do jakiegoś białego i ogromnego pomieszczenia, w którym zauważyłam Justina, kilka naładowanych pistoletów i biały proszek - zaczynałam ze strachu, paniki i nadmiaru emocji, tracić kontakt ze światem. Przed oczami widziałam plamy, a całe pomieszczenie wirowało. Ostatnie co widziałam i czułam przed całkowitą ciemnością to ON stojący nade mną i ogromny ból brzucha....

                                                         ******

  Moje powieki z trudem zaczęły podnosić się do góry. Złapałam się lekko za głowę, ale poczułam coś mokrego. Serce zaczęło mi szybciej bić. Otworzyłam oczy i spojrzałam na swoją dłoń, która była cała we krwi.
- Emily, obudziłaś się! Jak się czujesz?! Błagam powiedz coś - słyszałam głos Eleanor, ale byłam w zbyt wielkim szoku, by cokolwiek odpowiedzieć. Czułam jak w moich oczach gromadzą się łzy, które po chwili zaczęły spływać po mojej twarzy. Znów to samo! Znów powtarza się ten koszmar! Nigdy się od tego nie uwolnię! Wtuliłam się w ciało Eleanor i pozwoliłam moim łzom spływać. Jednak El nie była Zaynem. Przy nim czułam się bezpieczna, brakowało mi go, a jego nie ma, kiedy go najbardziej potrzebuje.
- Ciiii, spokojnie. Będzie dobrze... - El próbowała mnie uspokoić, ale emocje górowały nad moim zdrowym rozsądkiem
- Dobrze?! Czy ty siebie słyszysz?! Jak może być dobrze?! Mój koszmar powrócił, rozumiesz?! Znów jestem przez niego katowana, już wolałabym umrzeć niż przeżywać to po raz kolejny!!!!!!!
- Emily, uspokój się, wiem jak to wygląda, ale będzie dobrze. Ja.... - i tu się zacięła
- Co ja? Eleanor do cholery!!!!!!!
- Ja jestem agentką FBI. Wiedzą gdzie jesteśmy i już niedługo powinni nas stąd uwolnić - spuściła głowę w dół, a mój głos zanikł.
- Ki...Ki....Kim jesteś? Louis o tym wie? Okłamywałaś nas wszystkich? Jesteś oszustką?!!!
- Emily, to nie tak...
- To jak?! Słucham!!!!!!!!!
- Jestem agentką FBI, moim zadaniem było ochronić ciebie i Rose przed chłopakami. Miałyśmy nie dopuścić do tego by chłopaki was znaleźli, a przy okazji kontrolować ich interesy. To tyle co powinnaś wiedzieć.
-  Miałyśmy?
- Tak, ja i Danielle...
- Chłopaki nic nie wiedzą?  - w sumie to bardziej stwierdziłam niż spytałam, bo to było oczywiste. El zaprzeczyła ruchem głowy.- Czli to wszytko to kłamstwo? Nie jesteś tą za którą się podajesz? Okłamywałaś, przepraszam, Okłamywałyście i oszukiwałyście nas, przyjaciół....
- Przepraszam....
- Mam w dupie twoje przepraszam!!!!!!Zaufałam ci!
- Nie rozumiesz, że to było dla waszego bezpieczeństwa? Nie mów nic chłopakom, proszę
- Nie powiem, ty to zrobisz.... - powiedziałam z głosem pełnym furii i usiadłam na podłodze z dala od niej


* ELEANOR *

- Nie powiem, ty to zrobisz.... - słowa, które przeszyły mnie jak sztylet. Jak mam powiedzieć osobie, którą kocham, że przez cały ten czas, przez te wszystkie lata ją okłamywałam? Louis mnie znienawidzi..... Nie jestem w stanie mu tego powiedzieć, za bardzo go kocham. Nie zniosę tego, że przeze mnie będzie cierpiał... Osunęłam się po przeciwległej ścianie od tej o którą opierała się Emily. Była na mnie wściekła i nie dziwię się. Jest dla mnie jak siostra, tak jak i Rose. Przeze mnie teraz cierpi... Dosyć, że powrócił jej koszmar i po raz kolejny zmasakrował jej ciało, to dowiedziała się, że ją okłamywałam.
- Rozumiem, że mnie nienawidzisz i nie chcesz mnie znać. Jak tylko nas uwolnią, obiecuje, że odejdę i zniknę z waszego życia... - zmusiłam się do wypowiedzenia tych słów, pomimo łamiącego się głosu i łez.
- Nie nienawidzę cię, staram się tylko to wszystko zrozumieć i uporządkować - spojrzałam na nią, miała oczy pełne łez. Odważyłam się i usiadłam obok niej. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, bez słowa wtuliła się we mnie
- Przepraszam - wyszeptałam, a łzy samoistnie zaczęły spływać po mojej twarzy


* ROSE *

- Zrób coś!!!!!!!!!!!!!!!!!
- Rose, robimy wszystko co w naszej mocy... Chodź tutaj - Harry rozpostarł swoje ręce, w które wpadłam, wtulając się w jego ciało i pozwalając łzom wydostawać się z moich oczu. W odróżnieniu do Zayna, nie jestem wybuchowa. Wszyscy przejęliśmy się zniknięciem Eleanor i Emily. Szukamy ich za wszelką cenę. Chłopaki coś wiedzą, i ja to wiem, ale nie chcą mi o niczym powiedzieć.
- Harry, błagam cię powiedz mi co wiesz. Ja wiem, że coś ukrywacie
- Rose daj już spokój
- Harry!!
- To dla twojego bezpieczeństwa
- Harry!!!!!!
- Wasz ojciec został wypuszczony z więzienia....

................................................................................................................................
Hej! Oto nowy rozdział. Jak wam się podoba? Już za jakieś 2 lub 3 rozdziały będzie morderstwo, więc szykujcie się na dużą dawkę wrażeń. Jako ostatnie powiem, że proszę was o komentarze, bo ostatnio było mi przykro, że tylko 15 komentarzy :( To tyle....
PROSZĘ, KOMENTUJCIE, DLA WAS TO , A DLA MNIE WIELKA MOTYWACJA
CZYTASZ= KOMENTUESZ
Za wszelkie błędy przepraszam, jestem tylko człowiekiem